Βροχερές, μουντές, κρύες καλημέρες...Αυτός δεν είναι Ιούνιος...Οκτώβριος είναι...Δεν την αντέχω αυτή τη μούχλααααααααααα.........

Ακόμη και το μικρό μου αγόρι παραπονιέται για τη βροχή...
Δεν πτοούμαστε όμως, έτσι χθες το απόγευμα στο στόχαστρό μου βρέθηκαν αυτά τα κρεμαστάρια ρούχων..

Σε αυτό το μπρούτζινο χρώμα, που δε πολυσυμπαθώ και αρκετά ταλαιπωρημένα...
Και αφού ο άνθρωπος ήθελε κάτι να δώσει χρώμα στο μουντό του απόγευμα, πινέλα και ασημί χρώμα και να η αλλαγή..

και μέχρι να στεγνώσουν, με κάτι απομεινάρια από κομμάτια ξύλου που είχαν περισσέψει από κάποιο ταβάνι του εξοχικού που είχε επιδιορθωθεί, τα ένωσα, τα κόλλησα με ατλακόλ,

τα έβαψα σε σκούρο καφέ χρώμα και αφού στέγνωσε φιλοξένησαν τα ασημί μου πλέον κρεμαστάρια..

Έτοιμο να κρεμαστεί στον τοίχο και να φιλοξενήσει μπουφανάκια, τσαντάκια και ό,τι άλλο κρεμιέται, γιατί με την τρέλα που με δέρνει ό,τι κρεμιέται το κρεμάω...

Με την ευχή να σταματήσει η βροχή, γιατί έχω αρχίσει και μου θυμίζω τη γιαγιά μου με το χέρι να με πεθαίνει στον πόνο και να κάνω την ΕΜΥ με τις προβλέψεις μου για τον καιρό, σας blogοφιλώ!!!!